احیاء مقبره الشعراء؛ مأموریت جدید شهرداری

دیگر کم کم داشتیم به فراموشی خاطره خاطرستانی تاریخی در دل شهرآشوب کهن ایران ، "تبریز" ، عادت می کردیم ، خاطره ای از هزارتوی تاریخ کهن این مرز و بوم ؛ خاطره 400 دنیا فرهنگ و ادب و عرفان و فلسفه و مشروطه ؛ خاطری خطیر از فرسنگ ها راه دور از میراث کهن و ماندگار ، خاطره قطران و همام تبریزی ، ظهیر فاریابی ، اسدی طوسی ، مجیر بیلقانی ، خاقانی بزرگ ، شهریار شعر فارسی ، ثقه الاسلام ، این شیخ مشروطه ، میرزا طاهر خوشنویس و صدها همچون این ها که هریک جهانی بودند در دل این خاکدان.

خاطره سرخاب داشت فراموشمان می شد با آن گورستان منحصر به فردش که غنی ترین گورستان جهان بود و است ، داشت یادمان می رفت ( و رفته بود ) خاطره شعرها و آواهای حزینی که از وجب به وجب تنهاترین مقبره الشعراء ایران گاه گاهی می شد شنید ، داشتیم تسلیم محض بزرگ ترین بی جفا و جنایت تاریخ فرهنگی تبریز و آذربایجان می شدیم ، داشت باورمان می شد که مقبره الشعراءمان دارد به سرنوشت تلخ و دردناک مسجد کبود ( فیروزه جهان اسلام) و ارگ علیشاه (دژ مقاومت تبریز ) دچار می شود تا تریلوژی سلاخی ناجوانمردانه میراث و آثار تاریخی کامل شود.

کاری به این نداریم که از 40 سال قبل قرار بوده " پردیس مقبره الشعراء تبریز " بر روی بقایای ارزشمند گورستان سرخاب ایجاد شود اما تنها به احداث یادمانی بسنده شد ، یادمانی که حتی ماندن آن هم برای ما بزرگ ترین آرمان و آرزوست.

نمی دانستیم و هنوز هم نمی دانیم از کدام جفاها بنالیم و شکوه کنیم ، از مدیران و مسوولان نااهل و بی تدبیری که مقبره الشعراء برایشان محلی از اعراب نداشت یا از حذف یک باره و بی مسوولانه اعتبارات ملی این پروژه بزرگ که البته آن هم ناشی از بی تدبیری های آقایان مسوول بود؟

آن قدر بی تدبیر بودند که حتی نتوانستند از ظرفیت های گردشگری فرهنگی ، ادبی و مذهبی مجموعه بزرگ مقبره الشعراء و بقعه سید حمزه در جوار هم استفاده کنند و این مجموعه بی نظیر را به داخلیان و خارجیان بشناسانند ، تنها کاری که توانستند بکنندو نام مقبره الشعراء را بر سر زبان ها بیندازند ، این بود که آن را به ویرانه ای تبدیل کنند و بر بلندای ویرانه هایش چه کنم چه کنم فریاد کنند.

شیراز "حافظ" و "سعدی" دارد و دو مجموعه "حافظیه" و "سعدیه" و به هر دوی این ها می بالد و هر دوی این مجموعه های تاریخی و میراثی را همچون تخم چشم خویش صیانت می کند ، این دو را به منبع درآمدی عظیم و شناسنامه ای قابل اتکا برای معرفی تاریخ و فرهنگ و ادب و هنر خود تبدیل کرده است ؛ حتی با تکیه بر وجود صاحبان و مالکان همین دو آرامگاه = سعدی و حافظ =  به "شهریار" تبریز و انتخاب زادروز او به عنوان روز ملی شعر و ادب فارسی می تازد و آن را بر نمی تابد ؛ اما ما چه داریم و چه با داشته های خود می کنیم ؟ مقبره الشعرایی داریم با 400 شاعر و ادیب و عارف خفته در آن و همین میراث غنی را به ویرانه ای تبدیل می کنیم ، همین!!!!

اما ، هرچند از غصه ها و خون دل خوردن ها گفتیم و بارها گفته ایم ، این روزها انگار "بوی بهبود ز اوضاع جهان می شنویم" ، چه ، شهرداری در صدد آن برآمده است تا جورکش غفلت زدگان و نابلدان کاری شود که بی تدبیر و البته بی تردید ، مقبره الشعراء را به ویرانه ای مطلق بدل ساخته اند و قصد دارد " گره از کار فروبسته" میراثی بگشاید گه دیگران به جای باز کردنش ، گره های کور بر آن زده اند.

خبرهای منتشره و تصمیمات متخذه حکایت از آن دارد که شهردار و شهرداری تبریز به دنبال آن است که در لبیک به دغدغه و مطالبه سال های اخیر اهالی فرهنگ و هنر و ادب و عموم شهروندان تبریزی ، با تحویل گرفتن مجموعه ویران شده مقبره الشعراء از اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان ، رأسا مسوولیت بازسازی ، بهسازی و ساماندهی مقبره الشعراء را بر عهده گرفته و این مجموعه منحصربه فرد در کل ایران و جهان به جهت تعدد شعرا ، ادبا و عرفای مدفون در آن را به بزرگ ترین جاذبه گردشگری فرهنگی و ادبی تبدیل کند.

این تصمیم و عزم مسوولانه و قابل تقدیر در شرایطی از سوی شهرداری اتخاذ گردیده که همچون بسیاری دیگر از اقدامات فرهنگی ، هنری ، شهرداری تبریز هیچ وظیفه و مأموریت ذاتی و اصلی در این حوزه ها ندارد و تنها خود را جورکش جبران قصورها و تقصیرهای سازمان های اصلی تولیت این امور می داند.

نکته آخر این مقال این که ، انگار آب رفته دارد به جوی فرهنگ و ادب بازمی گردد ، شهرداری بار دیگر جورکش بی تدبیری های دیگران شده است ، یقین داریم که مقبره الشعراء دوباره سربلند و غرور و سرافرازی را جایگزین سرافکندگی خواهد کرد ؛ همگان امیدوارانه چشم انتظار سربرآوردن دوباره آفتاب مقبره الشعراء از مناره های "سید حمزه" خواهیم ماند تا در صبحی روشن ، بار دیگر طنین صدای تاریخ غنی تبریز از لا به لای خشت خشت آن ترنم شود.